Als we je vragen wat je in de toekomst wil dan moeten we daar vaak even over nadenken.
Als ik je vraag wat je vervelend of leuk vindt op dit moment of in het verleden dan weten we dat vaak feilloos aan te geven.
Het is misschien niet zo gek als we kijken wat we kinderen leren.
Kinderen dromen groot en praten over fantasieën. Vanuit ons eigen geprogrammeerde brein stoppen we dit visionaire talent met het verhaal dat je wel realisme moet hebben. We willen ons kind beschermen tegen teleurstelling en stellen daarom dromen bij omdat ze “Haalbaar” moeten zijn.
Wat er vervolgens gebeurt is dat wij als kind aanleren dat het functioneren binnen je comfort zone goed is. Het is immers prettig, je behaalt wat je je hebt voorgenomen en hebt niet de “vervelende” ervaring van falen en/of mislukken. Hierin zit al een klein stukje wat ons weg houdt van het dromen en denken aan grote nog te behalen doelen. We durven ze niet op te schrijven en denken vaak alleen nog maar korte termijn.
Buiten je comfortzone ligt je "learningzone". In beperkte maten durven we dit vaak nog te betreden, we gaan op vakantie naar een omgeving die nieuw is, een nieuwe cultuur. Toch zien we dat het overgrote deel van de mensen toch weer vaak terug grijpt naar hetzelfde land. We vertellen on
szelf dat we echte "Frankofielen zijn en zo is het oké om elk jaar hetzelfde te doen, lekker veilig we weten wat er komen gaat. De echte dromers die het diepe in durven duiken en elk jaar iets nieuws doen, die groep is een stuk kleiner. Het wordt ons kinderen vaak ook niet aangeleerd dus. Nieuwe landen en dus ook leren en nieuwe dingen is uiteraard een vorm van groot denken, out of the "i know that” box in the "Unknown". Het is zelfs zo dat “the learningzone" ook wel “the panic zone” genoemd wordt. Soms ook in het belang van de grote groep zodat er niet te veel mensen gaan leren en grote dromen krijgen. Want stel je voor dat ze het behalen dan hebben zij iets groters dan wij. Onbewust houden we graag groot denkers en avonturiers dicht bij ons.
Uit eigen ervaring weet ik dat het betreden van “The Panic zone” inderdaad spannend kan zijn. Op de leeftijd van 28 jaar verkocht ik mijn eigen koopwoning, zei mijn baan op en vertrok voor een jaar naar Australië en Ghana. Een periode in mijn leven die mij gevormd heeft en die ik nooit gemist zou willen hebben.
Het mooie wat er echter gebeurt als je vaker durft uit te stappen richting je droom is dat dit gedeelte "learningzone" zich gaat omvormen naar de "comfortzone" en zelfs “The Magic zone”. Dat gedeelte van je leven waar je bijzondere dingen mee maakt. Herinneringen of levenslessen of andere mooie dingen. Door het uitstappen in je “learing zone” met regelmaat te doen wordt het steeds meer een onderdeel van je “comfort zone” en beland je veel vaker in “the magic zone”. Dit noemen we persoonlijkeontwikkeling.
Veel organisaties dromen ervan dat al hun medewerkers in “the magic zone” komen. Dat is goed voor de talentontwikkeling, het werkgeluk en daarmee ook de productiviteit voor de organisatie. Bij “Het goede gesprek” (www.hrcyclus.com) ondersteunen we organisaties om deze visie tot leven te brengen. We gaan vanuit een brainstorm naar een plan en begeleiden jullie bij de implementatie.
Durven jullie als organisatie een stap te nemen richting “the learning” of ook wel “panic zone” genoemd. Dan verzeker ik dat “the magic” will happen. Medewerkers zullen meer werkgeluk gaan ervaren en durven weer groot te denken. Neem gerust contact met me op!
Over dit onderwerp heb ik een prachtig filmpje wat dit concept nog een keer uitlegt. Laat weten in de comments als je het wil ontvangen of stuur me een mailtje. Ik stuur het je graag toe.
Roy van Bijsterveld
#talentontwikkeling #samensterker #Durvendromen @het goede gesprek
Commentaires